Σε μια Ελλαδα που ειχε καλομαθει στην καταβροχθιση κονδυλιων, χωρις ελεγχο, στις αλογιστες δαπανες κάθε ειδους, στο κυνηγι ευδαιμονιας, στην υπερκαταναλωση, σε μια Ελλάδα που είχε εθιστεί στον δεβαριεστισμο και στον εξυπνακισμο, στην παραγωγή από όλους στείρων εντυπώσεων και όχι θετικών αποτελεσμάτων, ήρθε και τα σαρωσε ολα, αυτονοητα και μη, ο Κυκλωνας Μνημονιο. Απο την μια στιγμη στην αλλη.
Οπως ολοι οι Κυκλωνες, ετσι και αυτος, δεν πηρε την αδεια, ουτε την ψηφο μας. Φερθηκε δικτατορικα, οπως η φυση και αφησε πισω του συντριμμια. Αστεγους, άνεργους, πεινασμενους, και ολους σοκαρισμενους. Ως αιτια, αλλα και ως αποτελεσμα μαζι, ολων των παθογενειων μας…
Προβληθηκε ως η μονη λυση. Όμως ειναι η Λυση? Ή είναι το Πρόβλημα? Ισως ηταν η αμεση, επειγουσα, προχειρη λυση, η λυση εκτακτης αναγκης. Δεν ηταν, ομως, δεν ειναι η Λυση για την οικονομια μας. Δεν θεραπευει την ασθενεια. Θεραπευει προσωρινα τα συμπτωματα. Εφαρμοζοντας, μάλιστα, τη λογικη “ποναει κεφαλι – κοβει κεφαλι”. Για να μειωσει, δηλαδή, τις δαπανες και να αυξησει τα εσοδα, μειωνει τις αποδοχες και αυξανει τους καθε ειδους παλιους, νεους, αμεσους, εμμεσους, τακτικους και εκτακτους φορους.
Επρεπε αραγε, να επιστρατευθει το εξειδικευμενο προσωπικο ολης της Ευρωπης, για να παρουσιάσει αυτη τη λυση, ως τη μονη λυση?
Σε μια Ελλαδα, που το υπεδαφος της σε πετρελαιο και ορυκτά, ειναι πολυ πλουσιο και ανεκμετάλλευτο?
Σε μια Ελλαδα, που, αν η απιστευτη ομορφια και η ιστορια της αξιοποιουνταν σωστα, μεσω του τουρισμου, σε σχεση και με τον πολιτισμο της, θα σωζοταν -και- οικονομικα, οχι μονο η ιδια, αλλα και η Ευρωπη?
Σε μια Ελλαδα, που εχει λαμβανειν τεραστια ποσα, τοσο απο ιδιωτες-μεγαλοοφειλετες, οσο και από Κρατη -μεγαλα και δυνατα- που, αντι να τη βοηθουν καταβαλλοντας της -εστω- οσα της οφειλουν, την αφαιμαζουν και την ποδοπατουν οικονομικα και ηθικα?
Σιγουρα, στην Ελλάδα του πελατειακου καθεστωτος και της παραοικονομιας μας, χρειαζοταν ένα νοικοκυρεμα.
Σε μια Ελλάδα που εισάγει σχεδόν τα πάντα, αντί να παράγει, αντί να εξάγει.. αντί να επενδύει, αντι να αναπτύσσεται!…
Και αντί να απαιτεί τη σύνδεση της αποπληρωμής του χρέους με τον ρυθμό ανάπτυξης…
Και είναι εθνικό μας έγκλημα -ΟΛΩΝ ΜΑΣ- το γεγονός ότι δεν προβαίνουμε σε αυτοκριτική και αυτοκάθαρση, αλλα βελτιωνόμαστε μόνο όταν φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού και όταν μας επιβάλλουν σκληρά μέτρα ξένοι παράγοντες.
Γιατί κανείς πολιτικός δεν ήθελε, αφενός να ασχοληθεί σοβαρά με το πρόβλημα και αφετέρου να αναλάβει το πολιτικό κόστος, ρισκάροντας τη θέση του….
Θα υπήρχε, όμως,αυτό το ρίσκο εάν ο Λαός είχε την ωριμότητα να δεχθεί την λήψη αναγκαίων μέτρων, που θα μπορούσε , έτσι, να γίνει εγκαίρως?
Αλλά πώς ο Λαός να σεβαστεί τις αποφάσεις των πολιτικών, όταν δεν σέβεται και τους ίδιους τους πολιτικούς ? … Όταν πιστεύει πως δεν τον σέβονται κι εκείνοι ?..
Με τόσο διάχυτη στον Τόπο μας Εγκληματική έλλειψη Σεβασμού και Αυτοσεβασμού (κάτι που είναι και η αιώνια εθνική Κατάρα μας), γιατί να μας σεβαστούν και οι… Ξένοι… οι… «Βάρβαροι» ?…
Η Δώρα Παπαδάκη είναι Δικηγόρος Αθηνών στον Άρειο Πάγο, με D.E.A. και D.E.E. στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο και τ. υπ. Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στην Α΄ Αθήνας