Μερικοί ενοχλούνται ακομη και από τον όρο (γιατί, άραγε ;!)..
Ο όρος “Γυναικοκτονια” (αγγλικά “femicide”) έχει καθιερωθεί επιστημονικά, έχοντας δοθεί από το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων και την εγκληματολόγο Νταϊάνα Ράσελ (Diana E. H. Russel), το έτος 1976.
Ως “γυναικοκτονία” ορίζουμε τις δολοφονίες γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους, οι οποίες διαπράττονται ή γίνονται ανεκτές, τόσο από ιδιώτες, οσο και από δημόσιους φορείς, ακόμη, σε κάποιες χώρες.. Ο όρος περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο (κακώς αποκαλούμενο “έγκλημα πάθους” κ.α.), συζυγο, συντροφο (είτε διαμένουν μαζί είτε όχι), μελος οικογενειας, τον βασανισμό και τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού, τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών ως -κακως αποκαλούμενα- «εγκλήματα τιμής» κ.α., τη στοχευμένη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών στο πλαίσιο ένοπλων συγκρούσεων, συμμοριων, οργανωμένου εγκληματος, εμπορίου ναρκωτικών, σωματεμποριου κλπ.
Κάθε μέρα, σε όλο τον κόσμο, δολοφονούνται 137 γυναίκες, κατά μέσο όρο, από (πρώην ή νυν) συζύγους ή συντρόφους ή από κάποιο μέλος της οικογένειας τους.
Από τις 87.000 δολοφονίες γυναικών παγκοσμίως, το 2ο17, το 58% διαπράχθηκε από (πρώην ή νυν) συζύγους ή συντρόφους ή μέλη της οικογένειας τους, σύμφωνα με νέα στοιχεία του Γραφείου των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα (UNODC).
Στην Ελλάδα από το 2011 έως το 2020, έχουν ατύπως καταγραφεί 62 γυναικοκτονίες και 27 απόπειρες. Μόνο το 2020 στην Ελλάδα καταγράφηκαν δέκα γυναικοκτονίες, το 2019 οκτώ, το 2018 δεκατρείς, ενώ εντός του 2021 εκτελέστηκαν 13 γυναίκες από τους “συντρόφους” τους, μόνο τους 10 πρώτους μήνες..
Το δεδομένο είναι οτι οι δολοφονίες των γυναικών από τους “συντρόφους” τους, δεν είναι ποτέ ένα μεμονωμένο περιστατικό..
Οι ίδιοι «άντρες» προηγουμενως είχαν απειλήσει η/και είχαν ασκήσει βία σωματική η έστω, λεκτικη-ψυχολογικη..
Επομένως, εάν οι γυναίκες αυτές είχαν απευθυνθεί στην Αστυνομία και εάν αυτή είχε πράξει τα δέοντα, οι δολοφονημένες γυναίκες θα ζούσαν.. και εάν τα πραττει στο μέλλον, δεν θα θρηνήσουμε άλλες..
Επομένως, αφενος τα θύματα πρέπει να ωθούνται από την κοινωνία και από την Πολιτεία, με σχετική διαπαιδαγώγηση, στα σχολεία και ενημέρωση γενικα (πότε, επιτέλους, το αρμόδιο Υπουργείο θα προωθήσει σποτακια-κοινωνικα μηνύματα στα ΜΜΕ ;! ), να καταγγελουν και, αφετέρου, η Αστυνομία κλπ φορείς, πρέπει να πράττουν το καθήκον τους και όχι να προτρέπουν τις γυναίκες απλώς “να τα βρουν” με τον βασανιστή τους, συμπράττοντας ουσιαστικά μαζί του, “κλείνοντας του το μάτι”, κυριολεκτικά η μεταφορικα, όπως είχε πολλές φορές συμβεί στο παρελθόν..
Η Αστυνομία οφείλει, άμεσα, να συμπαρισταται, να απευθύνει αυστηρές συστάσεις, οπου δει η/και να δρα άμεσα προανακριτικά, μεριμνώντας παράλληλα, τόσο για την άρτια ενημέρωση των θυμάτων, όσο και για την ψυχολογική και υλικη υποστήριξή τους από αρμόδιο εξειδικευμένο προσωπικό. Προτεραιότητα πρέπει να είναι η ανθρωποκεντρική προσέγγιση κάθε περιστατικού και η ενίσχυση του θύματος κακοποίησης.
Ειδικά εάν θυμα είναι γυναίκα μη ανεξάρτητη οικονομικά, οπότε υπαρχουν ειδικές διαδικασίες υπέρ της..
Τα παραπάνω ειναι υποχρεωσεις που προβλέπουν όλες οι σχετικές διατάξεις, εθνικές και διεθνείς, όπως οι Νόμοι 3500/2006, 4532/2018, η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, η σύσταση 1/2019 του Συμβουλίου της Ευρώπης κ.α.
Ο ΟΗΕ κα η Ευρωπαική Ενωση “αντιμετωπίζουν τη ΒΙΑ κατά των γυναικών, ως ζήτημα ισότητας των φύλων και ως απειλή κατά των θεμελιωδών δικαιωμάτων των γυναικών, καλεί δε συναφώς τα κρατη-μελη να καταρτίσουν εθνικές στρατηγικές, να λάβουν νομοθετικα μέτρα και να θεσπίσουν υπηρεσίες υποστήριξης. Η αντιμετώπιση της εμφυλης βίας και ιδίως αυτής σε βάρος των γυναικών, εξακολουθεί να παραμένει σοβαρό κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα, με σημαντικο αντίκτυπο, για τη δημοκρατία, την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή”.
Η Πολιτεία, λοιπόν, οφείλει να διασφαλίζει όλα τα προαναφερόμενα, τις απαραίτητες δομές, τα καταλληλα προσωπα και να τιμωρεί αυστηρά οσα πρόσωπα, στην Αστυνομία η αλλου, παραβαίνουν το καθήκον τους άμεσης συμπαράστασης στα θύματα !
Πρέπει όλοι να απαντήσουμε στο ερώτημα αν ανεχόμαστε την ύπαρξη έστω κι άλλης μιας Γυναίκας βασανισμένης η δολοφονημένης !!….
Προφανώς ΟΧΙ !…
* Δικηγόρος ΑΠ, DEA και DEE Eυρωπαικου Δικαίου
Αντιπρόεδρος “Παγκρήτιας Ένωσης απ. Γυναικών”
Αν. Γραμματεας Τομέα Θεσμων ΚΙΝΑΛ